■ این شعر مال کیه؟ بخش عمومی

دلم خوش بود به شمع محفل یار
که گرم میکرد دل من را دو چندان
شبی که شمع را باد از دلم برد
دلم تابناک شد از تیرگی ها
به صد ترس و هزاران لرز و فریاد
رساندم این شبم را من به فردا
به دنبالش فرستادم چو قاصد
به ایمانی رسیدم آن دقایق
که لاف است و نبوده هیچ عشفی
به جز یک مشت الفاظ بهشتی
هم اکنون که نوشتم این شعررا
غمم نیست کمتر از صد دل خدایا
من دیوانه اینجا چشم به راهم
و میسوزم شب و روز از فراغش
خدایا،یا به من نوری رسانی
ویا اندر دلم آتش فشانی
که باشد در دلم تا لحظه ی گور
و یا هرگز نگردد شمع،پر نور